De patiënt van deze maand is Binky, een Franse bulldog pup…
van inmiddels 14 weken oud. Bij Binky’s aankoopcontrole werd niets bijzonders gemerkt. Het was een vrolijke, enthousiaste pup die graag geknuffeld werd maar ook graag wilde stoeien. Na enkele dagen kreeg Bink diarree die echter met een kuurtje snel weer over was. Alleen bleef Binky overgeven: onder het stoeien kon het zomaar gebeuren dat het eten samen met een hoop vocht werd “teruggegeven”. Alles kwam er via het bekje en via de neus weer uit, waarna een zeer benauwd hondje overbleef dat keek alsof het werd gestraft voor het stoeien.
Na de klachten eerst behandeld te hebben als een resterende misselijkheid na een darminfectie, gaf Binky op de praktijk gelukkig een keer een prachtige demonstratie van zijn probleem. Na even in de tuin gespeeld te hebben met onze Noebie (hondje van de dierenarts), klonk er een hoop geproest en zat Binky druipend uit zijn bekje en neus bellen te blazen en keek daarbij zeer ongelukkig. Opvallend daarbij was dat er geen echte buikbraakbewegingen te zien waren; voedsel en vocht kwam spontaan, zonder verdere inspanning terug.
We noemen dit “regurgiteren”. Het verschil met braken is dat er bij regurgitatie voedsel dat nog niet in de maag is geweest, uit de slokdarm wordt opgegeven, zonder dat dit gepaard gaat met braakbewegingen of misselijkheid. Dit in tegenstelling tot echt braken waarbij het braken wordt voorafgegaan door eventueel kokhalzen en buikbewegingen, waarna voedsel uit de maag wordt opgegeven.
Op de praktijk werden röntgenfoto’s gemaakt met luchtcontrast in de slokdarm van Binky. Hierop werden verschillende verwijdingen in de slokdarm gezien. Vooral vlak voor de borstingang was een flinke verwijding zichtbaar.
Binky werd voor een slikfilm doorverwezen naar dr. Staudacher in Aken. Een slikfilm is een doorlichtfilmpje van de peristaltiek van de slokdarm. Er wordt wat eten gegeven dat gemengd is met röntgencontrastmiddel. De patiënt hoeft daarbij niet onder narcose.
Het slikfilmpje bleek een schrikfilmpje: De voedselpassage door Binky’s slokdarm verliep volstrekt abnormaal. Waar normaal gesproken voedsel in één vloeiende beweging naar de maag wordt getransporteerd, ging het bij Binky met horten en stoten, waarbij voedsel zich ophoopte op diverse plaatsen, de borstingang, boven het hart en voor de maag. Bovendien ging het slikken zelf ook niet naar behoren: er kwam voedsel in de luchtpijp en dus in de longen terecht. Binky had daardoor ook een longontsteking.
Wat zijn de mogelijke oorzaken, en wat kunnen we eraan doen?
Naast een vergrote slokdarm door myasthenia gravis (een zenuw/spier aandoening die vaak aangeboren is en met medicijnen is te behandelen; komen er ook plaatselijk verwijde slokdarmen voor die soms door een verwonding zijn ontstaan, of soms door verkeerd aangelegde bloedvaten boven het hart. Deze bloedvaten kunnen een knellende ring vormen om de slokdarm zodat daar plaatselijk een verwijding ontstaat. Deze plaatselijke verwijdingen van de slokdarm kunnen vaak chirurgisch verholpen worden. Helaas komt het ook voor dat de problemen ontstaan doordat de zenuwvoorziening van de slokdarm niet goed is aangelegd, waardoor een sterk afwijkende peristaltiek ontstaat. Er is dan geen behandeling mogelijk.
Helaas blijkt Binky in de laatste catagorie te vallen. Een behandeling is niet mogelijk maar wel kunnen we de slokdarm een beetje helpen door gebruik te maken van de zwaartekracht: Binky krijgt zijn eten vanaf een verhoging, bijvoorbeeld een trede van de trap, en moet dus staande op zijn achterpoten zijn maaltijdjes nuttigen. Daarna wordt hij net als een baby even rechtop op de arm genomen, en laat zelfs zo af en toe een boertje.
Lichtpuntje in het hele verhaal is dat de vooruitzichten voor Bink niet zo slecht zijn. De meeste patiënten met deze aandoening bereiken een gevorderde leeftijd zonder al teveel problemen. Wel blijft het oppassen voor “verslik-longontstekingen”. Dit blijft uiteindelijk de meest voorkomende overlijdensoorzaak van deze patiënten.
Binky maakt het intussen redelijk goed. De longontsteking is weer genezen en met de manier waarop hij zijn eten krijgt blijft het regurgiteren tot een minimum beperkt.